Een verhaal vanuit het verleden, van ideeen, verwachtingen over de toekomst en vriendschap.
Met in de hoofdrollen geen praters maar doeners!
Wat maakt een mens tot fantast? Wanneer is iets een luchtkasteel, een droom of een illusie en wanneer kan het werkelijkheid worden? Wat gebeurt er met je wanneer het einddoel, ieder keer als je kijkt, verder weg lijkt te zijn dan de vorige keer? Waarom gaan mannen dagenlang werken aan een totaal vergaan schip?
Het tijdsbeeld
Het was het tijdperk waarin de oceaanstomers en oceaanreuzen zoals de Queen Mary,
de Queen Elisabeth, nog volop voeren. Voor Nederland waren dat de schepen MS Oranje,
de Nieuw Amsterdam en de Willem Ruys.
Na jaren van hard werken nam de welvaart in West-Europa toe. Mensen konden serieus gaan denken over een auto, televisie en een vakantie. De invloed van radio, tv en film nam enorm toe.
De bouwer en eigenaar van het schip was de heer van Dijk. De heer van Dijk heeft bij boerderij Buitelaer in Maassluis het schip, toen bekend onder de naam "Buitelaertje", gebouwd. Vanuit de overerving gaat het verhaal dat de heer van Dijk een schaalmodel van het type Boeier heeft gebruikt bij de bouw. De maten van dit modelbouw scheepje heeft hij echter niet exact aangehouden, hij heeft de boot met ongeveer 2 meter verlengt. Zonder een exact lijnenplan, zonder tekening en zonder voorgaande ervaring heeft de heer van Dijk de boot gebouwd op het oog. Met enkel het modelbootje, oude schuurdelen en vloerbalken uit een pakhuis als richtlijn.
De boot is hierdoor uniek in lijnenplan en bouwwijze.
In deze tijd produceerde Imperial Chemical Industries (nu Akzo Nobel) voor het eerst polyester (zie). Dit (toen) nieuwerwetse materiaal heeft de bouwer toegepast in zijn schip. Hiermee is het schip een van de eerste schepen waarbij polyester gebruikt is als rompmateriaal. Er waren zelfs nog nauwelijks bouw methoden rondom dit nieuwe materiaal.
De bouwer heeft de volgende methode gevolgd: een kernconstructie van aantal zeer stevige constructiebalken. Daartussen, met zeer dunne latjes, is de rompvorm gespannen. Daaroverheen is vervolgens lamineren. (Deze methode is nu bekend onder de hand lay-up methode)
Op de fiets zijn vaten polyester aangevoerd naar het schip in aanbouw, om daar verwerkt te worden. Ook de verzwaring van dit schip is onconventioneel, dit bestond uit bijna 2 ton asfalt. Allemaal in emmers via de koekoek op de bodem gestort.
Verschillende mensen in Maassluis zullen zich dit schip zeker nog herinneren, sommige hebben zelfs meegeholpen met het schaven van de mast. Dewelke uit twee draagbalken gemaakt, afkomstig uit een oud pakhuis tegenover het stoomschip de Furie.
Het heden
Vanuit een ijs- en ijskoud Helsinki (Finland) heb ik voor het eerst gesproken met de toenmalige eigenaar: "Erik"
Erik heeft de boot op een gegeven moment verkregen van de heer Nobel. De heer Nobel heeft de boot op zijn beurt als van zijn moeder verkregen, die de boot op haar beurt heeft gekregen van de heer van Dijk. ( snapt u het nog? ) Erik kon vanwege prive reden de boot er niet meer bij hebben. Wegens een jarenlange verwaarlozing; verkeerde de boot in een ronduit erbarmelijke staat. De boot was niet meer waterdicht was reeds 2 keer tot aan haar gangboorden gezonken. Alle huisraad van 10 jaar permante bewoning dobberde hierdoor in een mengsel van dieselolie en frituurvet door de kajuit.
Na droogpompen en opruimen wilde de Erik beginnen aan het herstel, maar hier kwam het niet van.
Op dat punt haken de verhalen van deze website aan.
Ik hoop dat deze website u vermaakt, u iets leert, misschien zelfs wel een glimlach weet te bevorderen. Dat is en wordt namelijk de nieuwe missie van dit schip.
(lees hier meer over onder "De vereniging)